-----Alışacaksın----

zaman mı bize nankör, biz mi zamana karşı nankör, anlayamadım!..

çocukluğumuz daha dün gibi, yarınlar tükenmiş

büyümeyi beklerken, yüzümüzde çizgiler çoktan  belirmiş.

çocuk ruhumuzla kurduğumuz hayallerin renklerinden sıyrılıvermişiz,bir bir!

ümitlerimiz bir çift bilinmezde kaybolup gitmiş.

büyümek zor değil, sabırsızlanmaksa yersiz,

asıl zor olan, bu olgunluğa katlanmak imiş!..

hayal kurmanın saçmalığını anlamak, gerçeğe yüzünü dönmek,

avuçlarımız umudunu yitirmişken, yarını umutla bekler gibi yapmak, en zor olanı...

hayat bir noktaya kadar düz bir çizgi, belkide biz öyle, toz pembe, engebesiz gördük yokuşları

kafamızı kaldırmadan ilerledik kanımız delice çağlarken.

sonra gerçeğe selam durduk bir yokuşun başlangıcında!..

yinede belkiler sığdırdık onca imkansızın arasına

inanmak istedik, yada inanmış gibi yapmak daha kolay gibiydi; eski dediğimiz o kısacık zaman da

ayaklarımız yaralandı, kan revan içinde kaldı kalbimiz

bir avuç tuzu elerimizle bastık yaralarımıza, gözlerimizde kanlı yaşlarla.

yalnızdık, koca bir kalabalık ortasında yapayalnız, yalnızlığın en zor yıllarının ucundaydık

biz fırtınaya kandık, habersizdik uzak diyarların sarp sokaklarından

savruldu zaman avuçlarımızdan ve bakakaldık ardından.

geri dönülebilir sanmıştık katettiğimiz yollardan, yanılmışız!..

yol uzun, zaman kısa,ne mümkün yol almak bunca acıyla

sonunda adres değiştirdi hayatlarımız...

biliyorum bundan sonrası daha hızlı ve daha kısa, bir o kadar yorucu

bakışlarımız renksiz, bunu anlatmaya çalışan kelimeler kifayetsiz olacak yarınlarımızda.

bir ilaç sunulacak,

evet!..

bir ilaç sunulacak dışı altın içi paslı bir kapta

her yudumunda harf harf eksilip, tümceler boyu susacağız

okunmamış şiirlerle dolacak sayfalar ve telaffuzda susup,

satırlar boyu konuşmaya çaresiz, alışacağız!..